کپشن و متن درباره دلتنگی

اولین باری که رمان عاشقانه خوندم و حسابی درگیرش شدم پونزده سالم بود. یه نوجوون به شدت احساساتی که به راحتی تحت تاثیر صحنه های عاشقانه ی فیلم های هندی قرار می گرفت. حتی بعضی وقت ها با شنیدن مکالمه ی عاشقانه بین دو نفر دیگه که هیچ ربطی به من نداشتند نیشم تا بناگوش باز می شد. رمانی که خوندم از این عشق و عاشقی های امروزی بود، قبلش کتابای زیادی رو به قول دوستم زمین زده بودم، اما این یکی از یه عشق آتشین می گفت. شخصیت های اصلی کتاب از همون اول مشخص بودن ، دو تا آدم همه چی تموم. جذاب، تحصیل کرده، پولدار، مغرور و خوش لباس. اصلا چرا راه دور بریم، همین یوسف و زلیخای خودمون تو قرن ییست و یک. تنها هدف رمان همین بود که این دوتا رو به هم برسونه. اما اگر کل کتابو بیست بار می خوندی حتی یه بارم نمی شد یکی از دغدغه های کسایی که عاشق می شن و توش پیدا کرد. من دنبال یه آدم معمولی عین خودم می گشتم، یکی که واسه پیدا کردن کتاب دست دوم تک تک کتاب فروشی های خیابون دهنادی شیرازو بگرده، واسه پیدا کردن جنس ارزون تر کل مغازه ها رو سرک بکشه. من دنبال یه عشقی می گشتم که وقتی گشنمون می شه تو اوج خستگی دوتا فلافل با این نوشابه های شیشه ای توی یه مغازه کوچیک بخوریم و بعدشم وقتی سیر شدیم مسخره بازی در بیاریم. دلم می خواست یکی عین خودم، از جنس همین مردمِ متوسط کوچه و بازار بیاد سراغم. همه تو رمان هاشون از عشق هایی گفتند که مال بچه پولدارا بود، مال کسایی که دغدغه‌های ذهنیشون این بود که تو مهمونی های اعیونیشون چی بپوشن که به چشم دو نفر عین خودشون بیان. هیچکس یادمون نداد سادگی می تونه قشنگ باشه، می شه کنار کسی بود که فکر و ذکرش اینه که چه جوری پولشو مدیریت کنه تا آخر ماه کم نیاره. می شه برنج ظهر رو گرم کرد، می شه غدای دیشبو با دوتا نون خورد و آب هم از آب تکون نخوره. راستش کل زندگیم دنبال همچین آدمی می گشتم که وقتی می دید یه پالتو برچسب خورده ۷میلیون تومن ،مغزش عین خودم سوت بکشه. از همین آدم هایی که هر روز تو تاکسی و اتوبوس می بینیم. همین هایی که پدر مادرشون از یه شهر دیگه با پراید مدل ۸۴ می یومدن پیششون دانشگاه. همینایی که وقتی می رن مسافرت با خودشون برنج می برن تا خرج سفرشون کمتر شه. نمی خوام بگم پولدار شدن و خوب زندگی کردن بده، یا نباید بهترین لباس ها رو پوشید و گرون ترین غذا ها رو خورد. اتفاقا آدم باید برای رسیدن به این چیزا تلاش کنه ، اما می خوام بگم می شه قلمو یه جوری روی کاغذ به حرکت در آورد که یه ذره واقعیت زندگی هامون داخلش باشه. زندگی هایی که پدر و مادر خانواده از جیب و شکم خودشون می زنن تا بچه ای که بزرگ کردن حسرت به دل نمونه. می شه برای رسیدن به خواسته هامون شونه به شونه همدیگه تلاش کنیم. می شه با هم به وضعیت مالی خوب رسید. گاهی باید برای کاغذی که روش قراره بنویسیم و وقتی که از دیگران می گیریم ارزش قائل بشیم. گاهی معمولی بودن خیلی خوبه، خیلی. و من دلتنگ معمولی بودنم